Wat heeft de Oldenburger Liegeradgruppe een werk gemaakt van het Große Oldenburger Liegeradtreffen 2016 GOL. Op het terrein bij de kazerne Donnerschweer, waar je naar keuze in je tent of op een stapelbed kunt slapen, is met lint afgezet waar de tenten mogen staan en waar de fietsen opgesteld. Dat is ook wel nodig want het Liegeradtreffen is uitverkocht, vol, met meer dan honderd deelnemers.
Groepsfoto GOL. De Nimbus 2000 is makkelijk te herkennen: de enige blauwe velomobiel
Er zijn kunstzinnige onderdakjes gemaakt waar je met een groepje enigzins droog buiten kunt zitten. Opvallend is dat de meeste fietsen open ligfietsen zijn. Misschien logisch, gezien het glooiende Duitse landschap en de smalle fietspaden. Ook zien we diverse ligfietsen met elektrische ondersteuning. De GOL wordt maar eens in de vier jaar georganiseerd.
Ligfietsen en tentjes
Tentjes en ligfietsen
’s Avonds zou er volgens de deelnemersbrief een ‘Abendbrot’ zijn, wat geen broodmaaltijd bleek maar lekkere lasagna. Na in twee dagen 266 kilometer naar Oldenburg gefietst te hebben gaat dat er wel in. We zijn met een kleine Nederlandse delegatie: George en Jan uit de kop van Noord-Holland, Theo en Marjon. David H is er ook, woonachtig in Nederland maar is van origine Brits. Op Marjon na zijn we allemaal komen fietsen. Dave niet de hele afstand maar alleen de tweede etappe van 145 kilometer. Hij had zijn fiets meegenomen met de auto naar Gramsbergen, waar ik de eerste dag heen was gefietst met volledige kampeerbagage inclusief tent. Vanwege de regen (en die viel met bakken gedurende de hele dag) wilde ik de tent bij me hebben, zodat ik die kon opzetten zodra ik aankwam. We kampeerden daar bij de passantenhaven, een adresje dat ik heb via de Rugzaklopers, omdat het vlak langs het Pieterpad ligt. Je mag er één nacht staan.
Zaterdags was er een hele lange optocht van alle deelnemers aan de GOL. Voor vertrek sloeg ene Dieter op een gong en moest je allemaal verzamelen om te luisteren naar de briefing. Hij wachtte net zo lang tot iedereen er stond voordat hij begon. De optocht was niet alleen lang als in: we hielden minutenlang buslijndiensten en kruisingen bezet voordat alle ligfietsers voorbij waren gefietst, de tocht duurde ook 8,5 uur. Wat we er alleen ook bij moeten zetten is dat de tocht 46 kilometer lang was. Ik kan je vertellen dat 8,5 uur doen over 46 kilometer vermoeiender is dan 5,5 uur doen over 121 kilometer. Meerdere deelnemers klaagden over pijnlijke dode voeten. Ik had er ook last van, gek, want ik had er tijdens de tweedaagse heenreis geen last van.
Deel van het zaterdagprogramma
Na vijf kilometer was al de eerste pauze bij een fietsenmaker en -winkel. Hier hield de groep een korte pauze waarin we fruit kregen aangeboden en mensen nog even snel een extra binnenbandje konden inslaan. Dieter sloeg weer op zijn gong om aan te geven dat we verder moesten. De stoet zette zich weer in gang: open ligfietsen voorop en velomobielen sloten de rij. Na een inspannende tocht die voor ons gevoel zigzag dwars door het drukke stadje Oldenburg ging, hadden we nog geen drie kilometer verder wéér pauze. Dieter sloeg weer op zijn gong om aan te geven dat het de bedoeling was dat we hier in een halfuur gingen plassen in de kerk en lunch inslaan bij een supermarkt naar keuze: Aldi, Rewe of Lidl. Inmiddels begon ik Dieter met zijn gong lichtelijk te haten. Het begon te lijken op een reis met HF Holidays.
We kregen allemaal een knijper voor onze naam, een leuk idee
Na weer vertrokken te zijn, begonnen we in het Nederlandse groepje na vijf minuten cynische grapjes te maken dat we het nu toch wel weer tijd vonden worden voor een volgende pauze. Daar hoefden we slechts 25 minuten langer op wachten: na een halfuur fietsen volgde een pauze van twee uur en een kwartier (HF Holydays!). Aan de Bornhorster See, een flink meer, waren verschillende dingen georganiseerd waar we aan mee konden doen: inleiding in geocaching, leren fietsen op ligfietsen met een kantelknikbesturing, er waren human powered boten, je kon zwemmen (het weer werkte helaas niet echt mee, hoewel het die dag droog was), er was een wedstrijd peddelsurfen, een koor ging aan een liedje werken en voor de rest kon je lekker kletsen over ligfietsen of andere zaken (‘Fachsimpeln und Klönen’). Er was kortom veel werk van gemaakt door de Oldenburger Liegeradgruppe om er een leuke middag van te maken.
‘Knicklenker’ workshop
Verder ging de tocht weer, in een kleine vier uur reden we de overige 38 kilometer met nog een uur pauze bij een café waar we allemaal koffie en taart kregen. De Nederlanders schopten weer verwarring door maar één stuk taart te accepteren, het was de bedoeling dat je van beide soorten een stuk nam. Een tweede kop koffie krijgen was ingewikkelder.
Organisatie was herkenbaar aan deze oranje hesjes
De tocht ging ook buiten de stad om
Door het succes van de GOL was koffie krijgen sowieso een probleem dit hele weekend. De keuken van de kazerne was maar ingespeeld op zestig gasten, niet 130, zei de kok. Het gebouw was ook niet echt geschikt voor een grote groep. Dat uitte zich in lange rijen, zigzaggend door het gebouw, voor het ontbijt en het avondeten en koffie die voortdurend op was. Inmiddels was de stemming in kamp NL aardig gezakt en werd er flink gekankerd. Of dit nu lag aan een gebrek aan koffie of een gebrek aan fietsen werd niet helemaal duidelijk. Waarschijnlijk een combinatie van die twee.
Handgebaren voor het fietsen in groepen
Op de terugweg van de tocht moest ik echt vechten tegen de slaap. Theo had er ook last van. Ik kreeg traanogen, ging scheel zien en zat aan één stuk door te gapen in mijn fiets. Dat terwijl je in zo’n stoet juist goed moet opletten voor aanrijdingen. Het ging gelukkig goed, totdat we bij de kazerne aankwamen en een vrouw haar tweewielige ligfiets liet omvallen tegen de zijkant van mijn velomobiel. Gelukkig nog geen krasje: er hing een jasje over haar stuur, maar toch schrikken.
Theo met het T-shirt van de GOL 2016
Op het avondprogramma stond het ‘Großes Liegeradkino’, dat helaas geen drive-in bioscoop bleek te zijn voor ligfietsers maar in een zaaltje was. Kamp NL vreesde een Duits gedubte film en bleef in eerste instantie buiten zitten. Dat werd een beetje gênant want er werden prijzen uitgereikt. De organisatie sprak uit dat ze zeer vereerd waren door de grote Nederlandse afvaardiging en riep alle Nederlanders naar voren. Jan, Marjon en George liepen gelukkig net op dat moment voorbij de zaal. Ze hadden beter kunnen oproepen mensen uit Nederland want David is Brits en Dave Amerikaan. We kregen allemaal een Bett und Bike-gidsje, erg leuk. Er was ook een Deen, die kreeg niks omdat hij alleen was gekomen
Tipendo trikes die kantelen in de bocht
We waren niet degenen die het verste waren komen fietsen. De avond ervoor had ik al met een koppel uit Bonn zitten praten dat meer dan 330 kilometer had gefietst. De winnaar was iemand die 700 kilometer had gefietst. Er werden daarna nog vele prijzen uitgereikt, het koor zong een leuk lied (ik hoop dat de tekst nog beschikbaar komt) over al het ligfietsleed, er werden korte toneelstukjes opgevoerd die volledig aan ons voorbij gingen (Duitse woordgrapjes, moeilijk te volgen) en de film was uiteindelijk een montage van foto’s en filmpjes van de dag, hopelijk komen die eerdaags ook beschikbaar op de site van de Oldenburger Liegeradgruppe.
Duitse ligfietsers hebben vaak grote vlaggen op hun fiets
De volgende ochtend weer in de rij voor het ontbijt en koffie en alles weer inpakken voor de reis terug naar huis. We reden een route gemaakt met BRouter, met voorkeur ‘velomobil-schnell’, wat zeer goed is bevallen. Eindeloze rechte wegen, in Nederland veel ventwegen, boerenlandwegen en wegen met ‘fietssuggestiestroken‘, wat ik prima vind want daar hoef je niet op te fietsen. Grappig hoe BRouter, zelfs in de voor mij bekende Flevopolder, een voor mij onbekende maar prettige route weet te maken. Er zat één foutje in de route bij Elburg, de route liep hier over een stuk weg verboden voor fietsers, maar dat heb ik ook wel eens gehad met Garmin Basecamp op basis van OpenFietsMap.
Moeilijk in beeld te krijgen hoe groot de optocht wel niet was: tot de horizon
Natuurlijk waren er weer onderweg de nodige irritaties, maar alleen in Nederland, waar meer agressie voorkomt in het verkeer dan in Duitsland. Zo was ik een vrouw op een zitfiets aan het inhalen die aan het slingeren was, niet aangaf dat ze linksaf ging en toen ze mij bemerkte dit aangaf met “GODVERDOMME”… tja, steek je hand dan uit. Verder kwam ik nog een schoolmeester in een auto tegen die mij met langdurig claxoneren probeerde op te voeden om op het fietspad te rijden (op een plek waar je ruim kan inhalen en het fietspad gevaarlijk is voor ligfietsers). Gelukkig waren er ook leuke reacties. Een man op een brommertje met aanhangwagentje hing even achter me om de snelheid te meten en stak lachend een duim op.
Vooral de tweede dag, van Gramsbergen naar huis was prachtig fietsweer. Volop zon. Dave miste die dag, omdat de auto in Gramsbergen stond. Hij nam ook de kampeerspullen mee, zodat ik met een lekkere lichte fiets de laatste 121 kilometer kon afleggen.
Een Milan-rijder kan met de kap open rijden dankzij dit ronde ruitje
Kampeerwijzer 
De kantel-knik fiets op de foto is een Python. Met die zoekterm kan je op de jij-buis wel filmpjes vinden.
Leuk verslag Belle. 8,5 uur over 46 km doen is ook mij wat te gortig. Gelukkig was er een uitgebreid programma ;-)). Zo te lezen uitstekend georganiseerd.
Goed georganiseerd op de logistiek rond het eten en koffie na. Maar we zijn doodmoe geworden van die langzame tocht, waarvan we met zijn allen chagrijnig werden. Twee dagen heen fietsen door de regen had ons denk ik ook al een beetje uitgeput. Tenten waren van binnen en van buiten kleddernat. George, Jan en Theo waren op de laatste etappe heen aangehaakt bij een samen-aanrijden-groep vanaf Leer dat ook al met 15 km/u ging, terwijl NH van een tempo rond de 50 houdt.
Jammer dat “De Hokjesman” nooit is toegekomen aan een aflevering over “De Ligfietsers”, maar jouw verslag komt in de buurt. Jan en Georg kwam ik zondagmiddag tegen in Gerkesklooster op mijn roeifiets.
Met de door jou genoemde lage gemiddelde snelheden is het maar goed dat de VM drie wielen heeft. Val je tenminste niet om!
Groet
Erwin en Tante Lies
Het was idd erg zwaar voor mensen op tweewielers, die vaak met één been slepend over de grond moesten rijden.
Die rode waterfiets met propeller, is dat een draagvleugelboot of missen er gewoon onderdelen? Het ziet er in elk geval snel uit. Heeft die ook gevaren?
We hebben deze niet zien varen maar weten helaas ook niet meer over dit project.