Op en neer naar Texel voor NK Tijdrijden

Verbeelde ik het me of werden we vandaag op Texel en rond Den Helder iets vaker en met meer respect begroet door wielrenners? Meestal houden ze twee handen op het stuur en de blik op het asfalt gericht maar nu werden we in onze velomobielen steeds begroet met opgestoken hand en met zo’n begrijpend knikje erbij.

Gisteren was namelijk het Nederlands Kampioenschap Tijdrijden voor vrije renners op Texel. En de meneer die daar een baanrecord vestigde is een bekende onder de meeste ligfietsers: Ymte Sijbrandij legde het 28,5 kilometer lange parcours (met halverwege een keerpunt) af met een gemiddelde snelheid van 63,25 kilometer per uur. Dat roezemoesde rond in het kamp bij de start/finish. “Hoe hard reed ie?” “Meer dan 63!”.

Cees, Ymte en Swannette bekijken de uitslagen

De uitslagen van de categorie ligfietsen (klik op de foto voor een vergroting)

Huldiging met op de voorgrond de nummer 2: Jos Neefjes

De snelste wielrenner reed 46,45. Daarom alleen al mensen, zijn ligfietswedstrijden tien keer spannender dan wielerwedstrijden. Niet alleen zijn de ligfietsen allemaal verschillend en is het interessant om te zien welke vernieuwingen de rijders nu weer hebben bedacht om nóg aerodynamischer te zijn, maar ze rijden ook nog eens knoerthard, gaan vaak op twee wielen door de bocht (ook als ze drie wielen hebben) en dat gaat soms maar nét goed. Dat maakt een wedstrijd spannend. Zie je wielrenners meedoen aan een wedstrijd, dan denk je dat ze nog een beetje aan het inrijden zijn. Gaaap. Zelfs als toerfietser met kampeerbagage in je velomobiel hou je die nog bij.

Aanpassingen aan de fiets van Wim Schermer

Wim Schermer tijdens de race

Staartstuk Quest van Jos Neefjes

Wielkappen extra dicht gemaakt

Ymte vestigt in de stromende regen een baanrecord

De prijzentafel (niet in beeld: Texelse koek)

De tien velomobilisten die meededen aan de wedstrijd, startten om 13.00 als eersten. Steeds met een halve minuut tussentijd. De omstandigheden waren niet optimaal: er stond een stevige wind en net terwijl de velomobilisten reden begon het keihard te regenen. We hadden gelukkig onze stormparaplu’s bij ons.

Verassend debuut
Tweede bij de ligfietsers was een verassing: Jos Neefjes, 30 jaar oud, uit Woudenberg. Is pas twee jaar geleden echt begonnen met ligfietsen in een velomobiel en had nog nooit aan een wedstrijd meegedaan. Hij reed tijdens zijn debuut 56,81 kilometer per uur. Jeroen Koeleman werd derde, Wim Schermer vierde, Cees Roozendaal vijfde. Zie voor de volledige uitslagen van het NK Tijdrijden de site van Wielersport Texel. Je vindt daar ook foto’s. De mannen met bruin-uit-een-flesje gladde Barbie-benen in strakke pakjes zijn de wielrenners, de echte mannen de ligfietsers. Sommige wielrenners hadden overigens dusdanige gevaarten van helmen op, met zo’n punt naar achteren, dat ze eigenlijk in de categorie ‘teils verkleidet’ geplaatst zouden moeten worden.

Aanwezig bij de wedstrijd waren onder andere George, hij hielp op het keerpunt de velomobielen draaien, Jules en Elly waren vanaf de veerboot met de step gekomen. Zij verbleven allen niet op Texel maar waren alleen voor de wedstrijd op en neer gekomen. Wij waren vrijdags met prachtig zonnig weer door de kop van Noord-Holland naar Texel gereden. Toen we eenmaal de Ringweg rond Amsterdam voorbij waren, reden we een heerlijke route. We begrijpen nu waarom blogger Pé Koomen zo graag en zo veel fietst: het rijdt lekker door met een velomobiel in Noord-Holland. Niet voor niets dus de provincie met de hoogste velomobiel-dichtheid in Nederland. Wel hadden we een paar wegomleggingen maar die werden redelijk aangegeven. Behalve die in Purmerend, waar we over een zigzagvormige brug moesten, die getekend moet zijn door een schele architect met zeer onvaste hand. Er zitten twee bochten in die brug die niet te nemen zijn met een velomobiel.

Heenweg langs een kanaal in Noord-Holland

Bizar ongeluk
Onderweg waren we nog getuige van een bizar ongeluk: op een kaarsrechte weg zonder zijwegen probeerde een landbouwvoertuig, dat bijna net zo breed was als de weg, over een tegenligger heen te rijden: een oud vrouwtje in een personenauto. Die auto zat goed in elkaar: benzine of koelvloeistof vloeide over het wegdek. Voor de rest zagen we onderweg veel kanalen en stolpboerderijen. Later kwamen we nog een vrolijk zwaaiende berijder van een rode Mango sport tegen.

De velomobielen staan klaar om aan boord te gaan

Velomobielen aan boord van de veerboot van TESO

Een retourtje voor de veerboot naar Texel met de fiets kost maar vijf euro. We zagen niet veel van Den Helder, behalve dat er een lekker nautisch sfeertje hangt. Wij waren bezig met onze eigen tijdrit: de veerboot halen, die normaal eens per uur vaart. De Vekabo-boerderijcamping waar we verbleven, De Vrije Vogel in Oudeschild, is iets duurder dan standaard maar was van alle ‘Deense’ gemakken voorzien: een huiskamer voor bij slecht weer, keuken met koelkast, geen gedoe met muntjes voor de douche en een broodjesbestelservice. De familie Sijbrandij/Tempelman verbleef ook op deze camping maar andere ligfietsers waren er niet. Naar verluidt had Theo van Andel zich ingeschreven voor de wedstrijd maar heeft verstek moeten laten gaan wegens rugproblemen (volgens onbevestigde vuige roddels in het rennerskamp).

Rennerskamp bij start/finish

Texel zelf, daar komen we nog wel eens terug. We hebben even kort het gezellige stadje Den Burg bezocht voor lunch maar moesten ons haasten naar de wedstrijd. In de haven van Oudeschild zagen we dat je kan meevaren met garnalenvissers. Er is een museum en bierbrouwerij in Oudeschild. Hier zou je je zomaar een paar dagen kunnen vermaken!

Vandaag was het weer droog met toenemende sluierbewolking. Op de terugweg namen we een andere route en volgden we de kust van de Waddenzee (Balgzee) en het IJsselmeer en kwamen we door Medemblik en langs Enkhuizen.

Texelse vissersschepen

Meeuwen op Texel

Waddenzee

Waddenzee

Gemaal Lely bij Medemblik

Lelystad komt in zicht

Eenmaal op de Houtribdijk rook de berijder van de witte Quest de stal al en ging er als een speer vandoor. Of was hij aan het dromen van de LEL? Hier hoeven we niet meer op onze GPS’en te kijken en weten we wat we kunnen verwachten. Hoewel, een geheel in het wit geklede grote vent met een hanenkam, die over de dijk liep met twee lange latten als wandelstaven en die gezocht werd door een vrouw op het parkeerplaatsje waar de LEL start, dat verwacht je dan weer niet. Hier wachtte Dave weer op in zijn witte… Quest om weer samen het laatste stuk naar huis te rijden.

Onze route naar en van Texel