Herfsttreffen 2014 zit er weer op

Het Herfsttreffen van dit jaar is weer achter de rug. Op het Herfsttreffen treffen ligfietsers gedurende een weekend elkaar voor de gezelligheid en om een gezamenlijke fietstocht te maken. Dit jaar was het ‘treffen’ in Egmond-Binnen en ging de tocht onder andere door de duinen.

Herfsttreffen toertocht door de duinen

Vrijdag reden Dave en ik vanuit Almere-Buiten naar Egmond waar het Treffen in Hoeve Vredestijn zou plaatsvinden. Een tocht van 78.1 kilometer. Omdat dit een van onze eerste ritten met velomobielen over onbekend terrein was, hadden we, na tips van andere velomobilisten, de route uitgestippeld via de routeplanner van de Fietsersbond waarbij we kozen voor de optie ‘makkelijk doorrijden’. Tot nu toe tekende ik mijn eigen routes in Garmin BaseCamp maar daar in kan je helaas niet in zien hoe breed een fietspad is, waardoor je soms op te smalle paadjes voor een velomobiel terecht kunt komen.

Onze route naar het Herfsttreffen

Toen we na drie kwartier eindelijk Almere uit waren via het traject van de Fietsersbond waren we niet meer zo optimistisch over deze route. Er zijn snellere wegen door Almere. Het leek wel of ik ook de opties ‘zoveel mogelijk verkeersdrempels’ en ‘zoveel mogelijk haakse bochten’ had aangevinkt. Later bleken ook de opties ‘langs treinstations met zo veel mogelijk forenzen en scholieren’ en ‘bruggetjes die als raketlanceerinrichting gebruikt kunnen worden’ aangevinkt te staan.

Aanrijding
We sloegen ons er doorheen maar helaas sloeg het noodlot onderweg toe en zitten er barsten in de neus van mijn nieuwe Quest XS. Wat was er gebeurd: er stond een groep scholieren op het fietspad. Het fietspad was hier tweerichtingsverkeer en zij stonden op onze weghelft. De andere weghelft was echter vrij en wij passeerden de groep op een rustig tempo. Echter net een paar meter voor mijn fiets stapte er een 12-jarige jongen op onze rijbaan. Hij ziet mij niet want hij kijkt de andere kant op. Ik rem, maar mijn remweg was iets te lang dus ik tikte hem met de neus van de fiets in de knieën, waardoor hij achterover valt op mijn ‘motorkap’. Ik hoorde de fiets kraken en wist meteen dat het foute boel was. Kinderen scheppen met je velomobiel kan je beter niet doen. De jongen had niets. De fiets was stuk.

Na de aanrijding met Quest

De reden voor het opstootje zagen we pas in tweede instantie: midden in de groep, het bleek een schoolklas van het IJburgcollege, lag een jongen op de grond. Hij was van zijn fiets gevallen en had zijn arm lelijk gebroken. De groep stond daarom uit te kijken naar de aankomst van een ambulance, net op het moment dat wij passeerden. Hierdoor lette zij niet op het overige verkeer. Ik heb de gegevens gekregen van de docent die ook aanwezig was. Even later arriveerde tegelijkertijd met de ambulance ook de politie. Van hen begreep ik dat je altijd schuldig bent als je iemand van achter aanrijdt. Ook als het een voetganger is op een fietspad, die niet uitkijkt en zo voor je fiets stapt.

Vrijdagmiddagspits
De rest van de rit was druk want deze liep langs veel plaatsen met veel verkeer. Ook was het zonnig weer dus we deelden het fietspad met recreanten op e-bikes en veel hardlopers. We kwamen rond 15.00 uur in de vrijdagmiddagspits terecht. In de buurt van treinstations is er veel verkeer. We moesten ergens wachten voor een spoorovergang en de tegemoetkomende auto trok niet op toen de bomen weer open waren: de bestuurster filmde ons met haar telefoon. Grasmaaiers van de gemeente spatten stenen op die tegen mijn fiets knalden en tegen Dave’s hoofd. Vlak bij het eindpunt stonden landbouwspuiten over de weg te spuiten. Die spuiten meestal geen drinkwater, heb ik geleerd in Rütenbrock, dus echt verfrissend was dit niet.

Het is erg grappig om de reacties te zien van mensen op onze ligfietsen. De helft wordt heel vrolijk en gaat lachen, zwaaien of fotograferen/filmen. Bij de andere helft van de mensen werkt de interne processer wat langzamer en staat het hoofd nog te verwerken wat ze eigenlijk zien en wat ze er van moeten vinden (met de bijbehorende bedenkelijke uitdrukking).

Hoeve Vredestijn bleek een prettige lokatie. Een groot grasveld voor de tenten, een buitenterras, een binnenruimte met een goede akoestiek. In de gang bij de open slaapzaaltjes was er nachtverlichting, erg praktisch. De keuken was wat klein maar voldeed volgens mij wel. De douches waren goed. We zagen weer veel ‘oude’ bekenden, mensen die we eerder ontmoetten op de treffens of Cycle Vision of Rütenbrock. En nieuwe bekenden, zoals Erwin van het blog Onderweg met tante Lies.

Links Erwin, rechts Wilco en Dave

Ik zag een blauwe velomobiel geparkeerd staan waar de hele neus van in elkaar had gezeten en die nu wat extra ventilatiegaten had. Eigenlijk hebben alle velomobielen wel schade met de bijbehorende verhalen hoe dat gekomen is. Omdat ze in een bijzondere omstandigheid om gingen of aangereden werden. Dan valt dat barstje in mijn neus nog reuze mee. ’s Avonds aten we Chinees buffet. Dat ging er wel in na 78 kilometer. Net als het flesje wijn dat we gehaald hadden bij de lokale DekaMarkt.

Zeehonden
De toertocht op zaterdag met de vereniging ging door de duinen en langs de Hondschbossche zeewering. Momenteel wordt daar zand opgespoten om de kust beter te verdedigen. Dat zand is niet alleen welkom ter verbetering van de kustverdediging maar ook de zeehonden zijn er klaarblijkelijk erg blij mee want de nieuw gecreëerde zandplaat ligt vol met deze dieren. Bij de zeewering was ook onze lunchlocatie.

Het beeld van strandvonder Simon Gutker bij de Hondsbossche zeewering

Er was dit treffen gekozen voor één tocht, dus niet een lange en een korte tocht. Ondanks dat de tocht werd ingekort met 3 kilometer naar 65 kilometer deden we er op een paar minuten na zes uur over. Er waren een paar pittige klimmetjes over duinen. De gemiddelde snelheid was 11 kilometer per uur (gemeten door mijn GPS). Het leek veel trager dan bij het Paastreffen maar dat was het dus niet. Waarschijnlijk leek het trager omdat ik nu voor het eerst meereed in een velomobiel. Het was echt een paar keer trappen en dan weer uit laten rijden. Er vond tijdens de tocht een aanrijding plaats tussen twee auto’s. Een auto wilde onze groep graag inhalen maar mensen in de groep gebruikten kennelijk hun achteruitkijkspiegels niet en bleven breed naast elkaar fietsen. Ook omdat de groep zo lang is duurde het inhalen te lang. De automobilist wilde de groep in een keer in zijn geheel inhalen. De auto raakte de buitenspiegel van een tegenligger.

’s Avonds aten we de bekende ‘flapjes’. De door Gerold en Maartje gemaakte burrito’s met vulling (naar keuze vegetarisch of vlees). Het dessert bestond uit koffie, whisky, cake, ananas met munt, naar eigen keuze te combineren.

Handige tips
Op het Treffen hoor je altijd weer handige dingen van andere ligfietsers. Wie moeite heeft om de paarse streep op de GPS te onderscheiden van de rode fietspaden, zet gewoon alle kaarten uit. Je hebt dan alleen de paarse streep nog in beeld en meestal is dat genoeg. Alleen bij een vijfsprong kan het een lastige situatie opleveren.

Met een moderne powerpack kan je meerdere keren je mobiele telefoon opladen. Je hoeft dan maar eens in de zoveel dagen een stopcontact tegen te komen, om je powerpack op te laden.

Als je moeite hebt om alle klittenband van de schuimkap los te trekken, verbind je aan elke kant twee klittenbandjes met touwtjes. Door aan het touwtje te trekken, trek je meteen twee klittenbandjes los.

Slaapzakken stop je in een large compressiezak. Die trek je zo ver aan, dat het een platte pannenkoek wordt, die op zijn kant heel makkelijk in de staart van je velomobiel past. Dat past beter dan in een kleine compressiezak, waarin de vorm een tonnetje wordt.

Maarten liet zijn gereedschapskist zien, met onder andere een lichtgewicht trekveer, die je kunt gebruiken om een gebroken ketting opnieuw door de kettinggeleiders te trekken.

Terugweg
De terugweg was ongeveer hetzelfde. We hadden van Jos via de GPS zijn route van 109 kilometer gekregen over de dijk Lelystad-Enkhuizen maar vertaald naar onze kaart maakte mijn GPS er 158 kilometer van en dat vonden we wat teveel van het goede. Dus namen we weer de route van de Fietsersbond. Dave ontdekte dat je raketlanceerinstallatiebruggetjes met een Quest gewoon zo hard moet nemen dat je met je twee voorwielen even in de lucht komt te hangen, op die manier loop je niet vast met de bodem. Nadeel is alleen dat je even niets kunt zien wat er dan aan de andere kant van de brug is, omdat de neus van je fiets tijdelijk op de maan staat gericht. Toen we even stil stonden om een boterham te eten kwam Eugène uit Ulft ons inhalen in zijn gele Quest, op weg van het Treffen naar huis. Die had dus nog even wat meer kilometers voor de boeg.

Wat een heel mooi stukje op de route was (hier weken we af van wat de Fietsersbond voor ons bedacht had) was de IJdijk tussen de Diemen Centrale en Muiden. Je ziet dan Pampus liggen en de Zuiderzeewind waait in je gezicht. Ook kom je dan zo op Muiden aanrijden dat je het slot ziet liggen. In Almere zelf zeiden we de Fietsersbond helemaal vaarwel en reden we onze eigen route zonder drempels en haakse bochten.

Heenweg over IJburg. Als je goed kijkt zie je Dave in de achteruitkijkspiegel

Wachten totdat er voor iedereen een duinkaart is aangeschaft

Fort bij Muiden

Wachten voor de sluis in Muiden

Terugweg, taart tanken

Vandaag de opties besproken voor reparatie van de Quest XS met Velomobiel.nl en die stemmen mij niet vrolijk. De fiets is door reparatie nooit meer in nieuwstaat terug te brengen. Reparatie van binnen is geen probleem maar deels bijwerken van de gelcoat aan de buitenkant levert altijd kleurverschil op. Dan zou de hele fiets overgespoten moeten worden waardoor deze een halve kilo zwaarder wordt. Hierdoor vermindert tevens de waarde van de fiets. Inmiddels zijn er ook meer barsten zichtbaar geworden dan in eerste instantie. Naast de barst op de hoogte van de koplampen zit er ook een barst lager, in de buurt van de claxon. De derde barst, in de buurt van de flens, blijkt ook een stuk groter dan op het eerste gezicht. Heb je barsten in je velomobiel, dan voel je ze vaak eerder dan dat je ze ziet.